بدین‌گونه که افرادی که قصد سفر در یک زمان واحد، از یک مقصد معین به یک مبدأ مشترک را دارند، می‌توانند طی توافقی کتبی و یا شفاهی، از یک خودروی سواری مشترک استفاده کنند. در سفرهای بین شهری عموماً فردی که صاحب خودرو است تنها رانندگی می‌کند، در عوض افرادی که با او سفر می‌کنند، مخارج خودرو اعم از سوخت و مخارج تعمیرات خودرو را به عهده می‌گیرند. اما در مسیرهای بین شهری، ۳ یا ۴ نفر از افرادی که در یک محله زندگی می‌کنند و محل کارشان نیز در نزدیکی هم است، توافق می‌کنند هر روز با خودروی شخصی یکی از خودشان به محل کار بروند و بازگردند و یا اگر یکی از آنها فاقد خودروی شخصی بود هزینهٔ سوخت را بپردازد.